Marathon voor dames

Zaterdagochtend, 06:00. Ik dwing mezelf uit bed en stap op de tast in mijn hardloopkleren. Snel gris ik nog een bak thee mee voor ik in de auto spring. Waarom ging ik hier ook alweer aan meedoen?

Gelukkig sta ik niet in mijn eentje. Met een clubje van vier dames hebben we ons ingeschreven voor de tien kilometer op Waiheke Island, wat vanaf het centrum van Auckland te bereiken is per veerboot. Naarmate we dichterbij de vertrekpier komen, neemt het gehalte lycra en fluorescerende kleding exponentieel toe. De enigen die op dit onzalige uur in de rij staan, zijn deelnemers aan de race. Op de boot ontbijten we uit broodtrommels van onze kinderen terwijl we onze fitheid doornemen.

Zoals het echte dames betaamt, proberen we elkaar te overtuigen hoe slecht we zijn voorbereid. “Ik heb van de week voor het eerst acht kilometer gelopen,” zegt de eerste. “Na mijn knieblessure ben ik nu nét weer op de been,” zegt de tweede. Ik kom er niet onderuit op te biechten dat ik redelijk getraind heb, al liep ik de tien kilometer niet onder de zestig minuten. Dame nummer vier wint glansrijk, aangezien zij gisteren pas om vijf uur ’s middags bij ons clubje is ingelijfd.

We halen onze startnummers op en sluiten aan bij een veel te lange rij, die voor het wegzetten van je bagage blijkt te zijn. “Zo halen we de start niet,” piep ik zenuwachtig. “Ach joh, je hebt toch een timingchip, maakt niet uit als we iets later over de startlijn gaan,” zegt de ervaren rot. Na die realisatie maken we nog rustig onze groeps-selfies totdat de organisatie ons over de lijn dirigeert. Het nadeel van achteraan starten is wel dat je eindeloos veel mensen moet inhalen. Met duizenden tegelijk in gevecht met jezelf.

Het parcours slingert over de glooiende heuvels van de ene baai naar de andere. Als ik de laatste steile helling omhoog hijg, is de finish gelukkig dichtbij. Mijn timingchip verrast me met een dik persoonlijk record van 55 minuten. En wat doet een clubje gezellige dames dat in de stralende zon staat uit te zweten van zo’n prestatie, met de beste wijnhoeves van Nieuw-Zeeland op loopafstand van de finishlijn? Juist. Er zit maar één ding op.

“Normaal drink ik nooit zo vroeg,” zegt mijn buurvrouw. We knikken allemaal instemmend. “Een flesje doen dan maar?” Lachend ploffen we neer in het fenomenale uitzicht. In onze licht riekende hardloopkleren genieten we – strategisch tussen de lavendelstruiken gezeten – van heerlijke wijnen en luxe hapjes. Een echte damesmarathon, die het vroege opstaan meer dan waard was.

auteur

Vivian Oskam,  

Vivian Oskam woont met man en dochter in Nieuw-Zeeland en wisselt hardlopen af met grafisch ontwerpen en schrijven. Ze schreef vele artikelen, columns en het boek ‘Blijven Drijven’ over haar zes jaar durende wereldzeilreis van Nederland naar Auckland. Vivian schrijft ook voor LINDA’s wereldwijven.